ျမန္မာအတုိက္အခံမ်ား အစိုးရလုပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၾကၿပီလား၊ ေမာင္၀ံသ

သည္ေဆာင္းပါးရဲ႕ အရင္းခံ

 

သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေဘဂ်င္းအေျခစိုက္  အေရွေတာင္အာရွသတင္းေထာက္ Hannah Beech ကို Times မဂၢဇင္းက ျပန္လည္အင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားတဲ့ေဆာင္းပါး ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ သုံးသပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ၀င္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးမို႔လို႔ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြ မလြတ္တမ္း ရွာေဖြဖတ္ရႈသင့္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္တခ်ိဳ႕မွာလဲ ျမန္မာျပန္ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။

ယခု ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဟာ ဟန္နားဘိခ်္ရဲ႕ အေျဖထဲက တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္မိရာက အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဘယ္လိုေျပာထားလဲဆိုရင္ “တကယ္လို႔  NLD သာ  အစိုးရအဖြဲ႕ထဲ ေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ သူတို႔မွာ အဲဒီအစိုးရအလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္မယ့္ လူအင္အားရွိမွာလား၊ ကြၽန္မေတာ့ သိပ္မထင္မိပါဘူး” တဲ့ဗ်ာ။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့။

 

ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေတြ႕အႀကံဳ

 

အဲဒီအစကို အေျခခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေဆြးေႏြးပါမယ္။

 

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီကြၽန္ဘ၀မွာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ၁၈၂၄နဲ႔ ၁၈၅၂ မွာ ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ျခမ္းလုံး ပါသြားၿပီး ၁၈၈၅ မွာ တစ္ျပည္လုံး ကြၽန္ျဖစ္တယ္။ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပၚလာေတာ့မွ မင္းတိုင္ပင္အမတ္လို႔ေခၚတဲ့ လူထုမဲဆႏၵေပးၿပီး ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္တဲ့ စနစ္ကို စတင္မိတ္ဆက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးသိမ္းၿပီးခ်ိန္ကစလို႔  အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ သြတ္သြင္းထားရာက ၁၉၃၇ ခုႏွစ္က်မွ သီးျခားႏိုင္ငံအျဖစ္ခြဲၿပီး ဘုရင္ခံတစ္ေယာက္ကို ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့တယ္။  အုပ္ခ်ဳပ္ပုံစနစ္က ဟုမ္းမရူးေခၚ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္ေသးတဲ့ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံ ျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔ ဦးပုတို႔ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ အဲဒီ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံစံထဲမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီအတိုင္း စခန္းသြားေနရာကေနၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္၀င္လာကာ ႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေတြေျပာင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့  သခင္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ေခတ္ျဖစ္လာတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျပည္သူေတြရဲ႕၊ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းတဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပါလီမန္အစိုးရ ေပၚလာတယ္။ ပါလီမန္   ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို စတင္က်င့္သုံးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး အစိုးရအာဏာ ရလာသူေတြဟာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၀င္ သခင္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ ဆန္႔က်င္ေရး ရဲရဲေတာက္ ႏိုင္ငံေရးလွဴပ္ရွားမႈ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၃ ၾသဂုတ္ ၁ ရက္ေန႕မွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ဖြဲ႕စည္းေပးတဲ့ ရုပ္ေသးအစိုးရအဖြဲ႕မွာ ဆင္းရဲသား (ဓားမပါတီ)က ေဒါက္တာဘေမာ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ၀ါရင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ပူးတြဲပါ၀င္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း စသူေတြဟာ ဂ်ပန္ေခတ္အစိုးရမွာ ၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရအာဏာရ အဖြဲ႕အစည္းကို တို႔ဗမာ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ံုးႀကီးလို႔ ေခၚတြင္ေစၿပီး အဆင့္ဆင့္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရာထူးေတြ၊ ရဲအဖြဲ႕ရာထူးေတြမွာ ဓားမေတြနဲ႔ သခင္ေတြ အာဏာခြဲေ၀ ယူခဲ့ၾကဖူးတယ္။ သို႔ေသာ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ျပန္ေတာ္လွန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဓားမေတြ မပါေတာ့ဘဲ သခင္ေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ေတြပဲ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး အဂၤလိပ္ ျပန္၀င္လာေတာ့ ပထမဆုံး သူတို႔အလိုေတာ္ရိ ႏိုင္ငံေရး လက္ေဟာင္းႀကီးေတြနဲ႔ အစိုးရဖြဲ႕ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ မဟန္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးကို အာဏာေခၚေပးရပါတယ္။ သည္ေတာ့ သခင္ေတြနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား ေဟာင္းေတြဟာ အစိုးရအာဏာ ရၾကျပန္တယ္။ အဲဒီကေန လြတ္လပ္ေရးရေတာ့လည္း သည္လူေတြထဲက အမ်ားစုပဲ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။  သူတို႔ထဲက အမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ ျဖစ္ရုံမက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျမာ္အျမင္ ရွိသူေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔သက္တမ္းအတြင္း ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ဗေလာင္ဆူေနတဲ့ၾကားက ျမန္မာျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ခဲ့ပုံကို ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အထိအနာဆုံးကေတာ့ ဖဆပလႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး ငါးၾကင္းသားကို ေျမေခြးက အပိုင္စီးခံလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး

ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ ၁၄ ႏွစ္ပဲ သက္တမ္းရွည္လိုက္တယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႕ အာဏာသိမ္းမႈေၾကာင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ၁၉၆၂ ကစၿပီး နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စစ္အစိုးရေတြရဲ႕ အမိန္႔ေပးစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေနလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါးၾကာခဲ့ပါသဗ်ာ။ အခု   ၂၀၁၁ခု မတ္လက စၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အစိုးရသည္ပင္လွ်င္ ယခင္အစိုးရရဲ႕ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အမ်ားစု ယူနီေဖာင္းခြၽတ္၊ ပုဆိုး၀တ္၊ ေခါင္းေပါင္းထားၾကတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားကို ျငင္းလို႔မရေသးဘူးဗ်။

အဲဒီစစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ လက္ေအာက္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတဲ့ နယ္ပယ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ခဲ့သလား၊ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းခဲ့သလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စစ္တမ္းထုတ္ မျပလိုေတာ့ဘူးဗ်။ မ်ားစြာေသာ ျပည္သူထူထု အားလုံးလိုလို ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ ခံစားခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္  ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာ သုံးသပ္သူ ပညာရွင္မ်ားက ရႈေထာင့္မ်ဳိးစုံကၾကည့္ၿပီး ေျပာဆိုေရးသား တင္ျပခဲ့ၾကၿပီျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က စကားတန္ရွည္ၿပီး ၀ိတၳာရ ခ်ဲ႕ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္ဗ်။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုင္တြယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီလား

ဒီေဆာင္းပါးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက အခုလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူေတြက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို အမွန္တကယ္ ပိုင္စုိးတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ရွင္သန္လာဖို႕ အားယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တပ္ဦးေနရာမွာ ရွိေနၾကတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေရးအရာမ်ားကို ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏုိင္စြာ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္တဲ့ (တစ္နည္း) ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ပါးနပ္လိမ္မာစြာ ကိုင္တြယ္ သုံးစြဲႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနၾကၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေသးဘူးလားဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒီကေန႕ အတုိက္အခံလို႔ ေခၚေ၀ၚသုံးႏႈန္းျခင္း ခံေနၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္ႀကီး သုံးရပ္ျဖစ္တဲ့ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရး ယႏၱရားေတြကို ေစစားေမာင္းႏွင္ရမယ့္ ေနရာမ်ားကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေတာ္အက်ဳိးစီးပြားဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ လမ္းေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းျခင္း မရိွေစဘဲ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီလား၊ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားဖိ္ု႔ေကာ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ ထားၾကရဲ႕လား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းဟာ ဒီကေန႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္လာၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္ယူဆတယ္ဗ်။

ကမၻာပ်က္ခါနီး လူလာျဖစ္ရသလို

ကြၽန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးကို အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုထဲက အပိုင္စီးထားတာ ခံခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ အရပ္သား အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ သုံးရပ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကလို “ကမၻာပ်က္ခါနီးမွ ေယာင္တီးေယာင္န လူလာျဖစ္ရသူကဲ့သို႔” ဆိုသလို  ျဖစ္ေနေလာက္တယ္လို႔ ေတြးေတာခဲ့မိျခင္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥေတြကို စစ္ဗိုလ္ေတြကပဲ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အရပ္သားေတြဟာ စစ္တုရင္ခုံေပၚက အရုပ္ေတြလို စစ္ဗိုလ္ေတြေရႊ႕တဲ့ ေနရာမွာပဲ မလႈပ္မရွား ေနတတ္တဲ့အေလ့အထက အရိုးစြဲေနခဲ့ၿပီဗ်။ စစ္အစိုးရေခတ္ ကနဦးပိုင္းမွာ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာရွင္ေတြ၊ ဥပေဒျပဳေရး ပညာရွင္ေတြ၊ တရားစီရင္ေရးပညာရွင္၊ ပညာေရးသမား ပညာရွင္ေတြကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေနရာေပးခဲ့ေသးေပမယ့္ စစ္အစိုးရသက္တမ္း ရင့္ေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ် နယ္ပယ္က႑ အားလုံးရဲ႕ ထိပ္ဆုံးက ေနရာေတြကို မိုးက်ေရႊကိုယ္ စစ္ဗိုလ္ေတြကခ်ည္း သိမ္းပိုက္လာခဲ့ၾကတာမို႔ အဲဒီပညာရွင္ေတြဟာလည္း ႏုိင္ငံျခား ထြက္သူေတြထြက္၊ မထြက္ဘဲ ျပည္တြင္းမွာ ေပေတၿပီး ေနသူေတြဟာလည္း သံေခ်းတက္ အသြားတုံး “ဓားမ,တုံး”ေတြ ျဖစ္ကုန္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္မွာ လူေျပာမ်ားတဲ့ ေနနည္း ထိုင္နည္းေတြေတာင္ ေပၚခဲ့ေသးတာ မွတ္မိၾကဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ “ေခၚရင္သြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔” ဆိုတဲ့ “ခသုံးလုံး” နဲ႔ “မလုပ္၊ မရႈပ္၊ မျပဳတ္” ဆိုတဲ့ “မသုံးလုံး” တဲ့ဗ်။

အတိုက္အခံဆိုတာ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရေလာင္း

အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ (opposition leader)၊  NLD ကို အတိုက္ခံပါတီ (main opposition party)လို႔ ႏုိင္ငံျခားက စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲေနၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက အတိုက္အခံ ဆိုတာဟာ အေနာက္ကမၻာဆီက အတိုက္အခံဆိုတာနဲ႔ မတူဘူး ဆိုတာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေလ့လာထားသူေတြ သိၾကတယ္ဗ်။ သူတို႔ဆီမွာက အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေနာင္က်င္းပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲတစ္ခုခုမွာ အႏုိင္ရၿပီး သမၼတ သို႔မဟုတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့သူ၊ အတိုက္အခံပါတီ ဆိုတာလည္း အာဏာရပါတီ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ပါတီ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္၊ အတိုက္အခံပါတီေတြဟာ ကိုယ္အာဏာရေနခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို ကိုင္တြယ္သုံးစြဲ စီမံခန္႔ခြဲ၊ ကိုယ္ အတုိက္အခံဘ၀ က်ေရာက္သြားေတာ့လည္း ကိုယ္အာဏာျပန္ရလာမယ့္ အခ်ိန္အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး အာဏာသုံးရပ္ ကိုင္တြယ္သုံးစြဲမႈဆိုင္ရာ အေလ့အက်င့္ေတြကို မျပတ္မလပ္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ျဗိတိန္ႏုိင္ငံက အဓိကပါတီႀကီးႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေလဘာနဲ႔ ကြန္ဆာေဗးတစ္တို႔ဆိုရင္ တစ္ပါတီက အာဏာရေနရင္ က်န္ပါတီကလည္း အစိုးရ ၀န္ႀကီးဌာနေတြအတိုင္း သူ႔ပါတီထဲမွာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး၊ တာ၀န္ခံေတြ ခန္႔အပ္ကာ အာဏာရပါတီက ၀န္ႀကီးေတြလုပ္သလို ႏုိင္ငံ့အေရးအရာေတြကို (shadow cabinet) အျဖစ္ ေလ့လာသုံးသပ္ မူ၀ါဒေတြ ခ်မွတ္ ေဖာ္စပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အင္အားႀကီးမားတဲ့ အတိုက္အခံ ပါတီေတြကို သူတို႔ဆီမွာ Would-be next government လို႔ေတာင္ မီဒီယာေတြက ဂုဏ္တင္ေရးသား ထုတ္လႊင့္ေလ့ ရွိတယ္ဗ်။  အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ အတိုက္အခံပါတီဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရၿပီး အာဏာရပါတီ ျပန္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ စီမံခန္႔ခြဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အဆင္သင့္ လြယ္လင့္တကူ လႊဲေျပာင္းရယူ လုပ္ေဆာင္သြားရုံေပါ့ဗ်ာ။ (သည္ေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ေျပာရရင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ၿပီးေတာ့ အႏိုင္ရပါတီ NLD က ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္လအၾကာမွာ လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးဖို႕ ေတာင္းဆိုတယ္။ န၀တအစိုးရက ေခၚမေပးတဲ့အျပင္ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲၿပီးသည္အထိ သူတို႔ပဲ အာဏာႀကီးသုံးရပ္ကို ဆက္ယူထားမယ္လို႔ ေၾကညာတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ NLD ထဲက အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႕ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေတာ့ အားလုံးသိမ္းက်ဳံးဖမ္းၿပီး ေထာင္ႏွစ္ ၂၀၊ ႏွစ္အစိတ္ေတြ ခ်ခံခဲ့ရသဗ်။ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲခဲ့တာကလည္း ကမၻာမွာ စံခ်ိန္တင္ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က်မွ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္ဗ်ာ။)

စားဖို႔ေတာင္ မစဥ္းစားေကာင္းတဲ့ အသီး

အဲဒီကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့ အတိုင္းပဲဗ်။ ႏွစ္ငါးဆယ္လုံးလုံး စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ဟာ သူတို႔နဲ႔ သေဘာထား ကြဲလြဲသူေတြကို အမႈန္႔ႀကိတ္ မပစ္ရုံတမယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိႏွိပ္ဆက္ဆံခဲ့တာ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကာလအတြင္း စစ္အစိုးရေတြရဲ႕ အတိုက္အခံေတြဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသုံးရပ္ကို ကုိင္တြယ္သုံးစြဲရမယ့္ သူမ်ားအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရႈျမင္ၿပီး ေလ့လာျဖည့္ဆည္းဖို႔ေ၀းစြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚမွာလဲ ဆိုတာကိုပဲ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ေတြးပူေနရၿပီး စစ္အစိုးရနဲ႔ “ေျပးတမ္း ေျပးတမ္း” (လိုက္တမ္း ေျပးတမ္းမဟုတ္) ကစားေနခဲ့ၾကရတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အဲသလို စိုးထိတ္ရင္ဖိုဘ၀မွာ ေနလာခဲ့ၾကရေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ သုံးရပ္ဆိုတာ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ရဲ႕ အတိုက္အခံမ်ားအတြက္ “စားခ်င္ပါတယ္လို႔ေတာင္ မစဥ္းစားေကာင္းတဲ့အသီး” လို ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ခုေတာ့ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ

အခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲစျပဳေနၿပီ ျဖစ္တယ္ဗ်။ တကယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္အပ္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု မတိုက္ဘဲ ဒီအတုိင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ ေရွ႕ကိုမွန္မွန္ ဆက္သြားႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္မေ၀းတဲ့တစ္ေန႔မွာ ျမန္မာအတိုက္အခံေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာသုံးရပ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုင္တြယ္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ေတာ့မယ့္ အလားအလာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ၾကရမယ္ ဆိုတာကို အဆင့္ဆင့္ေသာ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သိေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။

အေမရိကန္မွာ ေတြးခဲ့မိတာေလးေတြ

ကြၽန္ေတာ္ ၂၀၁၀-၂၀၁၁ က ဖဲလိုးရွစ္ အစီအစဥ္တစ္ခုနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို ေရာက္တုန္းေတြးမိတဲ့ အေတြးတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ေလ့လာေရး အစီအစဥ္အရ ၀ါရွင္တန္ဒီစီက ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္ထားရၿပီး တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ စာသြားသြား ဖတ္ရတယ္။ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္ရယ္၊ ကြန္ဂရက္စာၾကည့္တိုက္ရယ္၊ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ရယ္ သုံးပြင့္ဆိုင္  လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ တည္ရွိေနတဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ  ကြန္ဂရက္စာၾကည့္တိုက္မွာ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ေလ့လာဆည္းပူး၊ ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကို သြားၿပီး ဥပေဒေတြျပဳၾက၊ အဲဒီ ဥပေဒမ်ားနဲ႔အညီ မတိမ္းမေစာင္း တရားစီရင္ၾကဖို႕ အဆင့္ဆင့္ေသာ တရား႐ံုးမ်ားကို  လႊတ္ေတာ္ကပဲ ခန္႕အပ္ထားတဲ့ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးၾက။ ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး၊ ကမၻာ့စစ္အင္အား အႀကီးဆုံးႏုိင္ငံႀကီး အျဖစ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ်ားဟာလည္း အဲသလိုပဲ ပညာဗဟုသုတေတြ ႂကြယ္၀ၾက၊ ဥာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ေတြ ႀကီးမားၾက၊ ႏုိင္ငံ့အက်ဳိးကုိ ဦးထိပ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံ့ေရးရာေတြကို စုေပါင္းတိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၾကတဲ့ အေျခအေနကို ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ႏုိင္ရမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ ကမၻာ့အလယ္မွာ ၀င့္ႂကြားထည္၀ါစြာ ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏုိင္မယ့္ အဲဒီတစ္ေန႔ကို ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ႏုိင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ အေတြးကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးမိခဲ့ေၾကာင္းပါဗ်ာ။

၂၀ ၀၁ ၂၀၁၃

maungwuntha@gmail.com

[ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၃၀၊ စာမ်က္ႏွာ ၃] 

http://www.myanmarthway.blogspot.com/2013/01/blog-post_3886.html